İstanbul çok güzel bir şehir.Bu şehirde olmak benim çok hoşuma gidiyor.Size başımdan geçen ve herkesin başına gelmiş olabilecek bir Metrobüs anımdan bahsetmek istiyorum.Edirnekapıda metrobüs bekliyorum ve bir kaç metrobüs geçtikten sonra kendimi kapı girişine bir yere sıkıştırmayı başardım.Birkaç durak kapıda inenlere yol vermekle geçti ta ki çağlayana gelene kadar.Yaşlı teyzemin bir tanesi metrobüsten inecek kapı girişindeyim teyzemde biraz balık etli tabi yanımdan geçemiyor.Dedim ki şimdi rahatsız olmasın kadıncağız ineyim de bir yol vereyim.İndim metrobüsten teyzeyle göz göze geldik teşekkür eder gibi gözüme baktı ve başını salladı.Tabi ben kendimi dünyayı kurtarmış gibi hissederken tekrar gerçeğe hayata dönme ihtiyacı duydum çünkü yol vermek için indiğim metrobüse tekrar binemedim abinin bir tanesi pişmiş kelle gibi az önce benim durduğum yerden bana bakarak gülümsüyor.Hay dedim gözünü sevdiğim İstanbul yinemi gol değil be yinemi gol değil.Neyse derse yetişmem gerekiyordu ve ben sonraki 4 metrobüsede binemediğim için biraz sıkıntı oldu.Neyse siz siz olun her şeyinizi kaybedin de insanlığınızı kaybetmeyin.Aslında sosyal bir mesaj da değil bu ama yol vermek için indiğim metrobüse geri bine bileyim be abicim.
sevgili arkadaşım, "Merhametten maraz doğar" diye eskilerin bir lafı vardır bilirsiniz. Ben de şahsen birisine yardım etmek istersem mutlaka başıma bir şey gelir. Ama yine de iyilik yapmak, yardım etmek çok güzel bir şey. Sağlıkla kalın.
YanıtlaSilevet zaten iyilik yaparken başına bir şeyler gelir insanın ama hamurumuzda insanlık var.
YanıtlaSil